سفر که گریه ندارد

چنان که پروانه ای در مه ناپدید می شود و به شمارش مردگان یکی اضافه ترو از شمارش زندگان کمو صبح فردا دور از ضربه های قلب اونبض روزگار با قلب زمان می تپدو دل در پی جانی که رفته بی قرار می شودانگار که هزار سال می گذرد از نبودنشو به قدر هزار سال دلتنگی دلت می گیرد اما خوب می دانم هر کجا که باشندباز خواهند گشت از اشتباه مرگ به سفر که گریه ندارد...